Nieuwjaarsconcert HZO, ontspannend en boeiend

Jeanette Vergouwen-de Caluwe

Als het een hele dag geregend heeft, zoals donderdag 12 januari, ben je toe aan wat vrolijkheid en ontspanning. Het Nieuwjaarsconcert (12 januari 2023 in Terneuzen) door Het Zeeuws Orkest (HZO) biedt beiden. Geen glamour zoals bij de jaarlijkse Nieuwjaarsconcerten vanuit Wenen, maar heerlijk ontspannende muziek die vanuit het hart gespeeld wordt, met liefde voor het vak. Bovendien serveert HZO een portie natuurlijke vrolijkheid.

De musici hadden er zin in en deze keer speelde HZO in een vrij grote bezetting. Chef-dirigent Ivan Meylemans had samen met de programmacommissie gekozen voor werken die via bepaalde thema’s met elkaar verbonden waren. De vrolijke werken van Johann Strauss werden gekoppeld aan werken van Berlioz en Gounod, die iets te maken hadden met Hongarije.

De Hongaarse mars van Berlioz was een feestelijke opening en de stemmige wals uit de opera Faust van Gounod werd beheerst gebracht met een prachtige verfijnde partij door de eerste violen. In de Kaiserwals van J. Strauss etaleerde het orkest dat deze componist meer dan alleen de titel ‘koning van de Weense wals’ verdient. Juist door de beheerste uitvoering die heel secuur door Meylemans werd afgedwongen, waardoor de zachte en iets uitbundige frasen goed overkwamen, bewees HZO dat Strauss een meester is in de orkestratie en de dynamiek.

Als gasten traden de zangeressen/actrices Frédérique Sluyterman van Loo en Irene Kuiper op. Zij kropen in de ziel van de bekende, fameuze chansonnières Marlene Dietrich en Edith Piaf. Het is een soort muzikale fantasie over de bijzondere vriendschap tussen beide vrouwen. Twee zangeressen, ieder met een meer dan bewogen leven, ontmoeten elkaar tien jaar na de dood van Piaf. Werkelijk schitterend was de opkomst van Dietrich die als oude vrouw meteen allerlei emoties opriep bij de toehoorders. Tijdens het ‘Sag mir wo die Blumen sind’ overtuigde Sluyterman mij volledig. Haar stem is kleurrijker zelfs, dan die van Dietrich en omdat zij sommige passages iets langzamer bracht en zonder het afkappen van het laatste woord, sprak deze interpretatie meer aan dan het origineel. De wanhoop, de vingergebaren en de vragende zin over het begrijpen, waren aandoenlijk en onderstreepten dat de inhoud van dit lied nog steeds erg actueel is.

Irene Kuiper was een Piaf die vooral haar stormachtige leven met drank en drugs in beeld bracht, haar tomeloze liefde voor haar bokser die omkomt bij een vliegongeluk en haar liefde voor Parijs. Ik ga niet alle liedjes noemen maar ‘Padam’ was absoluut hilarisch, omdat Dietrich optrad als vertaler van de Engelse tekst. De dames zijn aan elkaar gewaagd, maar wel met respect voor elkaar. Ik miste alleen een beetje de rauwe typische stemklank van Piaf. De typische houding van Piaf en de wat hoekige bewegingen waren dan weer perfect en in ‘La Foule’ kwam de ruwe bolster goed uit. Dietrich bleef de wat hautaine vrouw, die mysterie en élégance mengde in haar liederen. Het ‘Non, rien de rien’ werd al fragmentarisch aangekondigd in de performance, maar het ‘Rien de Nichts’ (Erik Brey) was gewoon geweldig. Een samenstelling van flarden uit de liedjes en de menging van Dietrich- en Piaf-kenmerken waren overrompelend en overtuigend. Ook de arrangementen van alle liedjes voor symfonisch orkest (Peter van Os) zijn mooi. Overigens niet gemakkelijk, maar het orkest had er geen moeite mee.

HZO nam daarna de draad van vrolijke ontspanning weer op en speelde van Strauss Éljen a Magyar, een polka die weer naar Hongarije verwijst omdat Strauss hem opdroeg aan de Hongaarse natie. Daarna klonk ‘Im Krapfenwaldl’, waarin het publiek even verwijlde in een bos vol natuurgeluiden. Tijdens de snelle boswandeling hoorde men allerlei vogelgeluiden die door de paukeniste werden gebracht. Met een confetti regen wordt dit feestelijke concert afgesloten.