Gemoedelijke en warme sfeer tijdens Nieuwjaarsconcert HZO

Jeanette Vergouwen-de Caluwe

Het Zeeuws Orkest zorgt al een aantal jaren voor aparte Nieuwjaarsconcerten. Het optreden heeft de sfeer van het Eurovisie concert vanuit Wenen, met lichte, sfeervolle composities. Maar lovenswaardig is dat HZO jonge talentvolle musici de kans geeft om eens met groot orkest op te treden. Wat het concert 2024 bijzonder maakt is dat alles overgoten wordt met een typische Zeeuwse- en Vlaamse saus.

Als toehoorder krijg je het gevoel dat je genoeglijk (en een beetje knus) bij een openhaardvuur zit. De gemoedelijke sfeer wordt ook gemaakt door de informele praatjes van chef-dirigent Ivan Meylemans. Hij heeft in de afgelopen jaren niet alleen het orkest muzikaal op een hoger niveau getild, hij heeft ook gezorgd dat er gemusiceerd wordt met liefde voor de muziek en het plezier hebben in muziek maken. Ongedwongen en bovendien met een vleug humor.

Opvallend is ook dat het orkest zichzelf vernieuwd heeft en dat er veel meer jongere musici meespelen. Een mooie mix van extra enthousiasme en jarenlange ervaring.

Het programma is zorgvuldig samengesteld met dansante muziek voor de pauze. De Ouverture Orpheus van Jacques Offenbach, met de overbekende Cancan werd vlot gebracht, vol vrolijkheid en humor, mede dankzij de goed gespeelde (kleine) soli van de houtblazers en eerste viool.  Rosen aus dem Süden van Johann Strauss jr. werd zwoel en liefdevol gespeeld en de Polonaise uit de opera Eugene Onegin van Tsjaikovski (wat een superieure orkestratie!) werd lekker strak en met veel dynamiek gebracht.

Daarna was het de beurt aan de jonge gastmusici: singer-songwriter Rosann en harpist Remy van Kesteren. Rosann zong eigen werken waarin verschillende emoties uitkwamen (De Trein, Blauwe Regen en Avondzon). De arrangementen (van contrabassist Ruud van der Meulen) met soms korte tonen afgewisseld met vloeiende passages door de strijkers, kleine soli door blazers en een passende percussie, onderstreepten het talent van Rosann. De hoge noten werden zuiver en mooi ingekleurd gezongen en de emotie kwam natuurlijk en ingetogen over.

De harp van Remy van Kesteren is een technisch wonderwerkje op zich. Hij heeft zijn eigen stijl ontwikkeld en doet dat met een grote virtuositeit en elektronische hulp. Het instrument kan akoestisch én elektrisch worden bespeeld. Hij bracht de eigen nummers Franck en Refugee. Knap was de samenwerking met het orkest dat volledig meeging in de sfeer van de emoties. Prachtig was de oplopende spanning én dreiging in het werk Refugee dat eindigde met enkele losse ppp slottonen (uiterst zacht).

Na de pauze speelde HZO de suite Masquerade (toneelmuziek) van Aram Khatchaturian. Kleine deeltjes met steeds andere ritmes, een wals, een romance enz. Het lijkt gemakkelijke muziek, maar dat is niet zo. De inbreng van de blazers moet puntgaaf klinken en de strijkers moeten super gelijk en in balans zijn. Elke fout, bij welke instrumentengroep dan ook, is hoorbaar. Meylemans loodste zijn orkest langs alle klippen, alle nuances kregen aandacht en de juiste karakters en kleuren kwamen over.

Rosann zong daarna het mooie nummer Tomorrow Eyes vol emotie. De inbreng en opbouw door harp, blazers en slagwerk waren een sterke ondersteuning.

Remy van Kesteren speelde daarna nog 3 werken (Faith, Nowhere en Leviathan). Het ingewikkelde ritme in 11/8 en ook een kapotte snaar bleken goed musiceren niet in de weg te staan. Slechts een enkele keer was de orkestklank té luid ten opzichte van de harp.

De toegift Wien bleibt Wien was een heerlijke uitsmijter en onderstreepte de gemoedelijkheid van het concert; het publiek klapte enthousiast mee. Het was een ontspannend optreden. Mijn conclusie: HZO blijf HZO en ga door op dit elan. Kwaliteit voor alles, maar altijd met speelplezier.